Gdy mówimy a kuchni arabskiej myśli się o bardzo rozległej strefie geograficznej, która obejmuje około dwudziestu krajów położonych na dwóch kontynentach, a w Afryce i Azji. Są to kraje Maghrebu, czyli Afryki północno-wschodniej i Maszreku, czyli Afryki północno-zachodniej, aż po azjatyckie kraje Bliskiego Wschodu. Między nimi sytuuje się Egipt, który jest prawdziwym pomostem kulturowym i kulinarnym.
Tradycyjny obiad i kolacja zaczynają się różnorodnymi przystawkami (mezzeh), następnie podaje się zupę, drugie danie mięsne lub rybne z warzywami, a kończy obowiązkowo jednym w wielu apetycznych deserów i kawą po turecku.
Kuchnia arabska nie wymaga szczególnych naczyń i narzędzi do przygotowania potraw, choć np. garnek do gotowania kuskusu na parze (złożony z części dolnej i górnej nadstawki), może się okazać przydatny. Zamiast tego dwuczęściowego garnka można się uciec do sposobu stosowanego na Sycylii: wystarczy położyć metalowe sitko na zwykłym garnku i uszczelnić brzegi ciastem chlebowym. Arabska gastronomia, zróżnicowana i bogata, wychodzi znacznie dalej poza takie dania jak kuskus, który już na dobre zagościł na stołach świata zachodniego, i proponuje wiele przepisów na bazie ziół, zbóż i warzyw, zarówno świeżych jak i suszonych, które przybyły do nas wprost ze starożytnej tradycji lokalnej, a o pochodzeniu niektórych niestety nie pamiętamy. Przykładem jest modny ostatnio olej arganowy. Nie jest to wytwór europejskiej rośliny czy myśli technicznej. Produkowany z owoców arganii żelaznej, rosnącej w Maroku, jest ceniony na całym świecie. Używany jest w kuchni berberyjskiej do gotowania, ale można nim doprawiać sałatki i stosować kosmetologii. Wiele nieznanych nam produktów pochodzi od Arabów – pamiętajmy o tym przygotowując posiłki.
